Οι μπάτσοι καταστέλλουν και δολοφονούν, δεν μας προστατεύουν!

Τη στιγμή που τα θύματα του κορονοϊού φτάνουν τους εκατό νεκρούς τη μέρα και η θνητότητα έχει ξεπεράσει κάθε σύγκριση, η κυβέρνηση της ΝΔ αρνείται πεισματικά την πραγματική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας με τις απαραίτητες προσλήψεις ιατρικού-νοσηλευτικού προσωπικού και την προμήθεια εξοπλισμού. Διακηρύττει πως δεν υπάρχουν λεφτά αλλά χρυσοπληρώνει τις ιδιωτικές κλινικές, αντί να τις επιτάξει. Την ίδια στιγμή, ξοδεύει εκατομμύρια για προσλήψεις και εξοπλισμό των αστυνομικών δυνάμεων καταστολής και δισεκατομμύρια για πολεμικές δαπάνες. Όλα αυτά προφανώς και δεν υπαγορεύονται από καμία κοινή λογική ή αντικειμενική αναγκαιότητα, αλλά από τις πολιτικές προτεραιότητες της κυβέρνησης και της ελληνικής αστικής τάξης. 

Η πλειοψηφία του κόσμου που είναι “εξαρτημένος από το μισθό του” να αντιμετωπίζει μια εντεινόμενη επισφάλεια και χειροτέρευση της ζωής του. Με ορίζοντα την αποσταθεροποίηση που φέρνει άλλη μια παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, η κυβέρνηση βλέπει μια ευκαιρία για να προλάβει τις μαζικές αντιδράσεις από την αυξανόμενη κοινωνική δυσφορία, τρομοκρατώντας και χτυπώντας τις εστίες αγώνα και τα μέσα οργάνωσης των εργαζομένων και της νεολαίας. 

Η εφαρμογή του σχεδίου αυτού εντάθηκε στη διάρκεια της 2ης καραντίνας και ιδιαίτερα πριν και κατά τη διάρκεια της 17ης Νοέμβρη. Η κυβέρνηση και ο Χρυσοχοϊδης σε μια επίδειξη αυταρχισμού απαγόρευσαν την πορεία μνήμης και κάθε συγκέντρωση άνω των 3 ατόμων. Η πρυτανεία του ΕΜΠ τους ακολούθησε βγάζοντας μια πρωτοφανή και προκλητική απόφαση για πολυήμερο λοκ-αουτ του ιστορικού χώρου του συγκροτήματος της Πατησίων, προσκαλώντας ουσιαστικά τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολείς να αποκλείσουν το χώρο και να δώσουν το δικό τους στίγμα στην 47η επέτειο της αιματηρής εισβολής στο Πολυτεχνείο. Ο ρόλος τους εκπληρώθηκε όταν στις 13/11 το μεσημέρι, δυνάμεις ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΔΡΑΣΗ και ΟΚΠΕ εισέβαλαν (με τη συναίνεση των πρυτανικών αρχών) στους χώρους της Πολυτεχνειούπολης και της Πατησίων και προχώρησαν σε 92 συλλήψεις αγωνιστών (και συμφοιτητών μας), οι οποίοι/ες είχαν προσπαθήσει να κρατήσουν το χώρο του Πολυτεχνείου ανοιχτό για όσους/ες τιμούν τη μνήμη των νεκρών και των φυλακισθέντων και όχι των δολοφόνων και των βασανιστών τους. Η εκκένωση, όπως κατήγγειλαν εργαζόμενοι-ερευνητές, συνοδεύτηκε από καταστροφές εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες φυσικά αξιοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους. 

Η κυβέρνηση επιδιώκει σε κενό χρόνο, με τις σχολές κλειστές και τους φοιτητικούς συλλόγους αδρανοποιημένους, να προχωρήσει σε ακραία επιθετικά μέτρα ενάντια στο φοιτητικό και ευρύτερο κίνημα, που σηματοδοτεί την ουσιαστική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκε ηλεκτρονικά συνάντηση των υπουργών Κεραμέως και Χρυσοχοΐδη ώστε να συζητήσουν την ίδρυση του σώματος της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενόψει της τακτικής Συνόδου Πρυτάνεων (16-18 Δεκεμβρίου). Ειδικότερα, το σώμα αυτό δεν θα υπάγεται στα εκάστοτε ιδρύματα αλλά απευθείας στην ΕΛΑΣ και στο υπουργείο προστασίας του πολίτη. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα και τις διαρροές, το σώμα θα είναι αρχικά “άοπλο”, ωστόσο θα φέρει γκλοπ και χειροπέδες. Μάλιστα, τα μέλη του σώματος θα περνάνε από την εκπαίδευση των ειδικών φρουρών (ειδικός φρουρός ήταν κι ο Ε. Κορκονέας, ο δολοφόνος του Αλέξη). Για αρχή προβλέπονται 1.000 προσλήψεις με συνοπτικές διαδικασίες, με σχέδιο αυτές να πολλαπλασιαστούν, την ίδια στιγμή που ψάχνουμε με τα κιάλια να βρούμε τις πολυαναμενόμενες προσλήψεις για την ενίσχυση του Ε.Σ.Υ.

Παράλληλα με την παρουσία μπάτσων στις σχολές μας, σχεδιάζεται να μπουν κάμερες, καθώς και έλεγχος εισόδου – face control. Στόχος ένα αποστειρωμένο και “καθαρό” πανεπιστήμιο όπου θα βρισκόμαστε υπό συνεχή εποπτεία και παρακολούθηση, στο οποίο θα αλωνίζει η αστυνομία, αλλά πιθανόν να μην μπορούν να κάνουν τη βόλτα τους ή να αθληθούν κάτοικοι των γύρω περιοχών, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα στην Πανεπιστημιούπολη και Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου.

Τέλος, σε συνδυασμό με τα παραπάνω έρχεται η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για τα αδικήματα μέσα στις σχολές. Το πλαίσιο αυτό δεν θα αφορά μόνο περιστατικά βίας, αλλά ακόμα και πράξεις όπως η αντιγραφή, με τις ποινές να κυμαίνονται από τον αποκλεισμό από εξεταστική, μέχρι την διαγραφή από τη σχολή αλλά και ποινικές κυρώσεις. Είναι προφανές, ακόμα, ότι στις ενέργειες που θα χωράνε στις “αντιδημοκρατικές” δραστηριότητες ανήκουν και συνδικαλιστικές πρακτικές και μορφές συλλογικής διεκδίκησης, όπως οι κινητοποιήσεις σε γραφεία καθηγητών, οι παρεμβάσεις στα όργανα διοίκησης της σχολής και οι καταλήψεις του φοιτητικού συλλόγου.

Μπορεί η κυβέρνηση να προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με την προστασία και ασφάλεια των φοιτητ(ρι)ών και όσων βρίσκονται στα πανεπιστήμια, την πάταξη της εγκληματικότητας και “ανομίας”, ωστόσο αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά πως στόχος της είναι η υπονόμευση του φοιτητικού κινήματος, που πυροδοτώντας ευρύτερες αντιδράσεις είναι ικανό να βάζει εμπόδια στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Αν κάτι διδαχθήκαμε από την μέχρι τώρα διαχείριση της πανδημίας στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, είναι πως ρόλος των κυβερνήσεων δεν είναι η προστασία του λαού και των στρωμάτων που πλήττονται περισσότερο από αυτήν. Η Ελλάδα, συγκεκριμένα, μπορεί να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη σε σχέση με τις κλίνες ΜΕΘ ανά κατοίκους, βρίσκεται όμως στις πρώτες αναφορικά με τον ποσοστιαίο αριθμό αστυνομικών, καθώς και τις πολεμικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ακόμα και εν μέσω πανδημίας, οι δαπάνες για την υγεία θα μειωθούν περαιτέρω στον προϋπολογισμό του 2021, όπως και οι δαπάνες για την εκπαίδευση, μέρος των οποίων αποτελεί και η φοιτητική μέριμνα (εστίες, σίτιση). Η πανδημία αντιμετωπίζεται λοιπόν ως μια ευκαιρία για οξυμένη καταστολή, για απαγόρευση πορειών και εκατοντάδες συλλήψεις, όπως στις 17 Νοέμβρη και στην 6η Δεκέμβρη. Τους τελευταίους μήνες βιώσαμε τι σημαίνει αστυνομοκρατία, αντιληφθήκαμε πιο έντονα το ρόλο της αστυνομίας, που είναι να μας τρομοκρατεί, να καταστέλλει τις αντιδράσεις μας ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας, ακόμα και να μας δολοφονεί εν ψυχρώ, όπως συνέβη προχθές στην Αλβανία. 

Το ρόλο της πανεπιστημιακής αστυνομίας τον έχουμε δει στο παρελθόν και στην Ελλάδα, και συνεχίζουμε να τον βλέπουμε και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα, η παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, το γνωστό ‘Σπουδαστικό’ της Ασφάλειας, είχε στόχο την παρακολούθηση και σύλληψη των φοιτητ(ρι)ών που αντιστέκονταν ενάντια στη Δικτατορία, με παρουσία τόσο φανερή όσο και κρυφή, με εντεταλμένους φοιτητές που έκαναν τη δουλειά του ασφαλίτη. Η κατάργησή του, μαζί με τη θεσμική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, αποτελούν βασικά κεκτημένα του αντιδικτατορικού αγώνα.  

Στα πανεπιστήμια του εξωτερικού δε, τα οποία αναφέρονται συχνά ως παράδειγμα προς μίμηση, τα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, τόσο σε βάρος φοιτητ(ρι)ών που διεκδικούν συλλογικά, όσο και σε βάρος νέων που έχουν «αποκλίνουσα» συμπεριφορά, είναι αμέτρητα. Από το ψέκασμα με σπρέι πιπεριού σε φοιτητ(ρι)ες που πραγματοποιούσαν καθιστική διαμαρτυρία στην Αμερική, μέχρι την είσοδο σε πανεπιστήμιο στο Παρίσι των αντίστοιχων ΜΑΤ για την καταστολή των φοιτητ(ρι)ών που εναντιώνονταν σε αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, είναι φανερό ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία, όταν δεν καταστέλλει η ίδια τους αγωνιζόμενους φοιτητές, θα αποτελεί το δίαυλο για την τη διευκόλυνση της εισόδου της “κανονικής” αστυνομίας στο χώρο του πανεπιστημίου.

Ταυτόχρονα, θα αντιμετωπίζουμε άμεσα τις συμπεριφορές που οι ένστολοι επιδεικνύουν συχνά έξω από τα ΑΕΙ: θα τραμπουκίζουν ανθρώπους με ρατσιστικά ή/και σεξιστικά κριτήρια, θα κυνηγάνε νέους που κάνουν σκέιτ, θα στοχοποιούν και ποινικοποιούν καθε συμπεριφορά που δεν υπακούει στα κυρίαρχα πρότυπα και ιδιαίτερα αν προέρχεται από τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. 

Αυτή είναι άλλωστε και μια μερική απάντηση στις καιροσκοπικές αναφορές στην έμφυλη βία, την  οποία υποτίθεται ότι θα αμβλύνει η παρουσία της αστυνομίας στα ιδρύματα. Όσοι/ες έχουμε υπάρξει θύματα ή έχουμε έρθει σε επαφή με θύματα έμφυλης βίας και σεξιστικών συμπεριφορών, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την αδιαφορία ή και κοροϊδία με την οποία αντιμετωπίζονται τέτοιες καταγγελίες από τις αρχές, ενώ είναι πολλά τα καταγεγραμμένα περιστατικά όπου οι θύτες ήταν αστυνομικοί σε υπηρεσία.

Ο ρόλος της πανεπιστημιακής αστυνομίας για την καταστολή του φοιτητικού (και όχι μόνο) κινήματος είναι ξεκάθαρος: ο χώρος του πανεπιστημίου θα πάψει να έχει τα χαρακτηριστικά που μας δίνουν τη δυνατότητα να οργανωνόμαστε συλλογικά, από τα κάτω, χωρίς την ανάμειξη του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών του. Με την αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για τα ΑΕΙ επιδιώκεται η απονομιμοποίηση των πρακτικών του μαζικού κινήματος, της γενικής συνέλευσης, των κινητοποιήσεων και της κατάληψης, με σκοπό στην απονέκρωση του φοιτητικού κινήματος, και μαζί με αυτό των ευρύτερων κινητοποιήσεων ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. 

Από το Μάη του 68’ στη Γαλλία και το Πολυτεχνείο του 73’, μέχρι το Δεκέμβρη του 08’ και τις σημερινές αντιδράσεις που ξεσπούν παγκοσμίως σήμερα, η νεολαία έχει αποδείξει ότι μπορεί να παίξει το ρόλο καταλύτη, πυροδοτώντας μαζικές αντιδράσεις ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, ικανά να δημιουργήσουν σοβαρούς τριγμούς στις κυβερνήσεις και το κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό σύστημα. Σημαντικές πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όπως η κατάργηση του άρθρου 16, η διάσπαση των πτυχίων και οι διαγραφές έχουμε καταφέρει διαχρονικά να τις μπλοκάρουμε. Δεν θα αφήσουμε καμία κυβέρνηση να φέρει την αστυνομία στις σχολές μας, και ξέρουμε ότι αν η κυβέρνηση δεν φοβόταν τόσο τη μαζική μας αντίδραση, δεν θα βιαζόταν να υλοποιήσει τις αλλαγές αυτές υπό τις τωρινές συνθήκες.

ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙ ΠΤΥΧΙΩ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ!

Στη σημερινή Συνέλευση Τμήματος καθηγητών μάς ανακοινώθηκε από τον Κοσμήτορα Μαρμαρά ότι στην επί πτυχίω εξεταστική του εξαμήνου θα μπορούν να συμμετάσχουν μόνο όσοι/ες φοίτη(ρι)ες χρωστούν λιγότερα από 7 μαθήματα! Μια απόφαση χωρίς καμία εξήγηση αλλά και προηγούμενο, καθώς αποτελεί πάγιο κεκτημένο του Φοιτητικού μας Συλλόγου οι επί πτυχίω εξεταστικές να πραγματοποιούνται σε κάθε εξάμηνο, και προφανώς χωρίς κριτήρια -πλαφόν κανενός είδους, με τη συμμετοχή όλων των φοιτητ(ρι)ών που βρίσκονται μετά το 5ο έτος φοίτησης. 

Θυμόμαστε, βέβαια, πως και την προηγούμενη χειμερινή εξεταστική είχε προταθεί σε Συνέλευση από διάφορους καθηγητές η μη πραγματοποίηση της επί πτυχίο, κάτι το οποίο δεν έγινε, λόγω των πιέσεων που ασκήθηκαν από το Σύλλογό μας. Βλέπουμε, λοιπόν, για άλλη μια φορά, την αξιοποίηση του καθεστώτος της τηλεκπαίδευσης και της καραντίνας γενικότερα, έτσι ώστε να γίνουν αλλαγές εις βάρος μας, υπό συνθήκες που  δεν μπορούμε να αντιδράσουμε μαζικά, με τους Φοιτητικούς Συλλόγους αδρανοποιημένους. 

Είναι αυταπόδεικτο ότι η απόφαση αυτή μόνο να δυσκολέψει μπορεί τους φοιτητές που χρωστούν πολλά μαθήματα και βρίσκονται σε μεγάλα έτη -ο αριθμός των οποίων δεν είναι καθόλου μικρός στη σχολή μας- στερώντας τους το δικαίωμα συμμετοχής, σε μια λογική σύμφωνα με την οποία οι ‘καλοί’ φοιτητές πρέπει να επιβραβεύονται, κι οι υπόλοιποι να τιμωρούνται. Σύμφωνα με μια λογική που προτάσσει την εντατικοποίηση και εξατομίκευση, που μας θέλει να τρέχουμε από αμφιθέατρο σε αμφιθεατρο ή όλη μέρα στο σπίτι να παρακολουθούμε μαθήματα μπροστά σε μια οθόνη, σύμφωνα και με τη λογική των διαγραφών και του χρονικού ορίου φοίτησης. Χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι διαφορετικές μαθησιακές ιδιαιτερότητες του κάθε ανθρώπου, πόσω μάλλον οι συνθήκες που αναγκάζουν φοιτήτ(ρι)ες να παρατείνουν το χρόνο φοίτησής τους, όπως προσωπικές και οικονομικές δυσκολίες, σε μια εποχή που όλο και μεγαλύτερο μέρος της νεολαίας  δουλεύει παράλληλα με τις σπουδές της.  

//Να πραγματοποιηθεί κανονικά η επί πτυχίω εξεταστική, χωρίς κανένα ακαδημαϊκό κριτήριο για την συμμετοχή σε αυτήν

Όλες και όλοι στην φεμινιστική συγκέντρωση και πορεία την 1/10 στις 19.00 στην πλ. Γαρδενιας.

Ούτε στην Ζωγράφου ούτε και πουθενά

Καμία γυναίκα μόνη απέναντι σε σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές

Όλες και όλοι στην Φεμινιστική συγκέντρωση την Πέμπτη 1/7 στην Πλ. Γαρδένιας.

Το διάστημα των δύο τελευταίων μηνών, στην περιοχή του Ζωγράφου και συγκεκριμένα στην οδό Δημοκρατίας, τρεις γυναίκες έχουν καταγγείλει ότι έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης από τον ίδιο άντρα. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, ο άντρας απομονώθηκε και απωθήθηκε, αλλά είναι πολύ πιθανό αυτό να μην συμβεί την επόμενη φορά. Η ύπαρξη ενός τέτοιου τύπου στην γειτονιά μας, μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσω της συλλογικής μας δράσης. 

Αυτά τα περιστατικά δεν δημιουργούν, δυστυχώς καμία έκπληξη, ενώ πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό από τα φαινόμενα παρενόχλησης γίνονται γνωστά. Επιπλέον τα περιστατικά αυτά δεν περιορίζονται μόνο την νυχτα στον δρόμο, αλλά σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ υποκειμένων, όποιας/ου θεωρείται πιο “αδύναμη/ος”. Είτε αυτό είναι διάφορες “φιλοφρονήσεις”στον δρόμο, είτε είναι ένας τύπος με παραβιαστική συμπεριφορά μέσα σε ένα λεωφορείο, η καθημερινότητα είναι γεμάτη από τον φόβο ότι κάποιος μπορεί να παρενοχλήσει, να βιάσει, να δολοφονήσει. Η κάθε γυναίκα, έχει να μοιραστεί μια διαφορετική εμπειρία της στην οποία βρέθηκε σε κατάσταση κινδύνου ή ακόμα χειρότερα ήταν η ίδια το θύμα. Όταν ένα θύμα βρίσκει την δύναμη να μιλήσει για την δική του εμπειρία, αντιμετωπίζεται με χλεύη, με δυσπιστία καθώς και με τις γνωστές ερωτήσεις: “Μήπως είσαι λίγο υπερβολική;”, “Μήπως προκαλούσες και εσύ;” Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η πατριαρχική κοινωνία στην οποία ζούμε, δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε οι γυναίκες να γίνονται θύματα κακοποίησης, είναι αυτή που κανονικοποιεί τις παραβιαστικές συμπεριφορές, αυτή που ρίχνει την ευθύνη στα θύματα. 

Έχει σημασία, ως σχήμα στους Μηχανολόγους, να αναφερθούμε σε αυτά τα γεγονότα που συμβαίνουν στην γειτονιά μας, καθώς η Πολυτεχνειούπολη ανήκει στην περιοχή της Ζωγράφου και έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα παρενόχλησης μέσα σε αυτήν ενώ επιπλέον ένα μεγάλο ποσοστό από εμάς ζει, σπουδάζει και κοινωνικοποιείται στην Ζωγράφου. Οι φοιτήτριες της περιοχής βρίσκονται σε συνεχή κίνδυνο. Έχουν αναφερθεί πολλά περιστατικά στην περιοχή στο παρελθόν, με παρενοχλήσεις σε κοπέλες που γυρνούσαν σπίτι βράδυ, παρενοχλησεις σε γεμάτα λεωφορεία (220, 608). Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, είναι σημαντικό ο φόβος να αλλάξει στρατόπεδο. Τον φόβο της συλλογικής μας δράσης, πρέπει να έχουν οι βιαστές και οι κακοποιητές. Στον δρόμο για το σπίτι, την σχολή, την δουλειά, στο λεωφορείο, θα κυκλοφορούμε ελεύθερες.

Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι

Την Παρασκευή 18/9 συμπληρώνονται 7 χρόνια από τη δολοφονία του ράππερ Παύλου Φύσσα (KiIllah P) από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά στο Κερατσίνι, υπό την ανοχή αστυνομικών δυνάμεων. Στις 7 Οκτώβρη αναμένεται να εκδοθεί η απόφαση για τη πολύχρονη Δίκη της Χρυσής Αυγής, όπου αν γίνει δεκτή η πρόταση της Εισαγγελέως, το ναζιστικό αυτό μόρφωμα δεν θα καταδικαστεί ως εγκληματική οργάνωση.

Η άνοδος της ΧΑ έγινε αισθητή στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, μπαίνοντας στην βουλή ως τρίτο κόμμα. Φυσικά, ως οργάνωση δεν είναι καθόλου καινούργια, καθώς υπάρχει από τη δεκαετία του ‘80, ενώ στελέχη της όπως ο Μιχαλολιάκος είχαν περάσει από φιλοδικτατορικές οργανώσεις. Η εγκληματική της δράση ούτε ξεκίνησε ούτε και τελείωσε με τη δολοφονία του Φύσσα, αφού μετρά δεκάδες επιθέσεις και πογκρόμ σε μετανάστ(ρι)ες, συνδικαλιστές, αγωνίστ(ρι)ες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Μέχρι το ξέσπασμα του αντιφασιστικού κινήματος το Σεπτέμβρη του ‘13 , η ΧΑ. απολάμβανε ειδική μεταχείριση από τα μεγάλα κόμματα και τα ΜΜΕ, τα οποία συνεχίζουν μέχρι σήμερα να την ξεπλένουν, είτε με lifestyle ρεπορτάζ, είτε με δηλώσεις «σοβαρών» στελεχών της ΝΔ που έλεγαν (και λένε) ότι δεν φοβούνται τη ΧΑ, ότι νιώθουν συμπάθεια για το δολοφόνο Ρουπακιά (Μπογδάνος), ότι μπορούν να συνεργαστούν με μια «σοβαρή ΧΑ» (Παπαδημητρίου) ενώ συνεχώς εξισώνουν τη δράση του κινήματος με την οργανωμένη βία μιας ανοιχτά νεοναζιστικής οργάνωσης. Γιατί ακόμα κι αν κάποιος έκανε ότι δεν ήξερε, σήμερα υπάρχουν δεκάδες βίντεο όπου μέλη της ΧΑ χαιρετούν ναζιστικά, κάνουν τελετές με πυρσούς και παντελόνια παραλλαγής, κλπ. Πώς γίνεται όμως να υπάρχει τέτοια ανοχή σε μια οργάνωση με αυτά τα χαρακτηριστικά, αφού όλα τα μεγάλα συστημικά κόμματα ισχυρίζονται ότι αντιπαλεύουν «τη βία από όπου κι αν προέρχεται», ότι μάχονται εξίσου ενάντια «στα δύο άκρα»;

Η απάντηση δεν χωράει φυσικά σε πέντε γραμμές, ωστόσο έχει φανεί ιστορικά ότι η ακροδεξιά (μέρος της οποίας είναι η φασιστική και η ναζιστική ιδεολογία) όχι απλά δεν αποτελεί πρόβλημα για το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, αλλά αντίθετα λειτουργεί πολλές φορές συμπληρωματικά. Για αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι η ΧΑ απολάμβανε ασυλία από την ελληνική αστυνομία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν. Για αυτό και δεν είναι καθόλου παράξενο που η ΧΑ έστηνε εργοδοτικά σωματεία στο Πέραμα, ώστε να καταφέρει να κάμψει τους εργατικούς αγώνες που συντελούνταν εκεί, στοχοποιώντας συνδικαλιστές, σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά της ζώνης. Το ότι η ΧΑ ήρθε ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης το 2013, δεν είναι αποτέλεσμα των αντιφασιστικών φρονημάτων της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά της πίεσης που άσκησε τον Σεπτέμβρη του ‘13 το αντιφασιστικό κίνημα και του φόβου της κυβέρνησης για μια γενικευμένη εξέγερση.

Σε αυτό το πλαίσιο, θα ήταν αφελές να νομίζουμε ότι η εκλογική αποτυχία της ΧΑ στις εκλογές του ‘19, ή μια πιθανή καταδίκη της θα σημάνουν και την τελειωτική νίκη ενάντια στο φασισμό. Από τη δολοφονία του Ζακ πρόπερσι στην Ομόνοια και τις ομοφοβικές παρενοχλήσεις αστυνομικών, από τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το μακεδονικό μέχρι τις φετινές αντιπροσφυγικές συγκεντρώσεις και τα πογκρόμ, ο ακροδεξιός λόγος θα συνεχίσει να πλαισιώνεται είτε από ‘αγανακτισμένους κατοίκους’, είτε από το επίσημο κράτος. Αυτό δε σημαίνει καθόλου ότι δεν είναι χρέος μας να απαιτήσουμε την καταδίκη όλων των κατηγορουμένων της δίκης και όλης της ηγεσίας της ΧΑ, ενάντια στην αθωωτική πρόταση της προέδρου.

Να μην περιμένουμε τίποτα από την αστική Δικαιοσύνη, να ξαναζωντανέψουμε το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα στο δρόμο, γιατί μόνο εκεί μπορεί να νικηθεί ο φασισμός οριστικά.

Για αυτό πρέπει να είμαστε όλοι και όλες:

// Την Παρασκευή 18/09 στο Κερατσίνι στις 17.00, στην πορεία μνήμης. Θα τηρηθούν όλα τα μέτρα προσωπικής υγιεινής

// Την Τετάρτη 07/10 στις 9.00 στο Εφετείο, για την ανακοίνωση της απόφασης της δίκης της ΧΑ. 

Τον φασισμό τσακίζουν αγώνες ταξικοί

Από τη Μόρια μέχρι τη Βικτώρια γκρεμίζουμε τα σύνορα που μας κρατάνε χώρια

Η Μόρια κάηκε συθέμελα. Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν θρηνήσαμε θύματα. 12.000 μετανάστριες/τες βρίσκονται στους δρόμους και τα βουνά, τις/τους απαγορεύεται η πορεία προς τη Μυτιλήνη, τόσο από δυνάμεις καταστολής όσο και από πολίτες, από εκείνους που «παίρνουν το νόμο στα χέρια τους». Το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας κηρύττει το νησί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δίνοντας νόμιμο πάτημα σε ένα νέο γύρο ακραίας αστυνομικής παρουσίας, επιτήρησης, πογκρόμ.

Στο «Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης» που σχεδιάστηκε για να «παραμένουν προσωρινά» 3.000 άνθρωποι, επί χρόνια στοιβάζονταν έως και 20.000 άνθρωποι σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης. Φωτιές έχουν ξανανάψει αρκετές, είτε από ατυχήματα είτε από την εγκληματική δράση ακροδεξιών ομάδων «κατοίκων». Σε αυτές τις συνθήκες έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια δεκάδες ενήλικες και μικρά παιδιά, για τους οποίους ακόμα δεν έχει λογοδοτήσει κανείς. Συνένοχοι σε αυτό το διαρκές έγκλημα είναι τόσο οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολο της με την εφαρμογή της συνθήκης ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας. Φυσικά δεν ξεχνάμε πως για τα αυξανόμενα κύματα ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών ευθύνονται οι πολεμικές διαμάχες των ενδο-ιμπεριαλιστικών και ΝΑΤΟικών ανταγωνισμών και η διαχρονικά ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη.

Τα αιτήματα των ίδιων των προσφύγων για δικαιώματα και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης δεν εισακούσθηκαν ποτέ. Τα τελευταία χρόνια κυβερνήσεις και ΕΕ επιλέγουν να αφαιρέσουν ακόμα και από ανθρώπους που έχουν όλα τα απαραίτητα έγγραφα, το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης (βλ. Ειδομένη). Η πολιτική της κυβέρνησης είναι η καθυστέρηση των διαδικασιών απόδοσης ασύλου σε ορίζοντα 3+ χρόνων, οι επαναπροωθήσεις σε δήθεν «ασφαλείς τρίτες χώρες» και η δημιουργία περισσότερων κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Ακόμα και όσους κατάφεραν να εξασφαλίσουν το άσυλο, τους επιβάλει την περικοπή των προγραμμάτων ένταξης και διαμονής, των επιδομάτων της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ και τις εξώσεις προσφύγων από καταλύματα στην ενδοχώρα.

Από τον Μάρτιο, η πανδημία αξιοποιήθηκε εργαλειακά για να κλείσουν τα σύνορα και να παγώσουν οι αιτήσεις ασύλου των προσφύγων. Οι αιτήσεις ασύλου που έτσι κι αλλιώς το προηγούμενο διάστημα εξετάζονταν με όλο και πιο αργούς ρυθμούς, πάγωσαν πλήρως. Την ίδια στιγμή που τα μέτρα προστασίας από την εξάπλωση της πανδημίας χαλάρωναν προς όφελος του τουριστικού κεφαλαίου, ο κορονοϊός αξιοποιήθηκε ως αφορμή για επιβληθούν μέτρα πλήρους απομόνωσης και καταστολής. Εν μέσω πανδημίας δεν πάρθηκε κανένα μέτρο ουσιαστικής ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας, πέρα από την ενίσχυση των ιδιωτικών κλινικών. Στη Μυτιλήνη αυτό είχε ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα. Όταν προέκυψε αναπόφευκτα θετικό κρούσμα στη Μόρια, αντί να ληφθούν τα απαραίτητα υγειονομικά μέτρα, πρώτα άρχισε να εξαπλώνεται ο ιός και στη συνέχεια αποφασίστηκε οι ασθενείς να μπουν σε απομόνωση μέσα σε κλουβιά. Για τους ίδιους «υγειονομικούς λόγους», ετοιμάζεται ακόμη μία κίνηση «εκκαθάρισης» της πλατείας Βικτωρίας, που περιλαμβάνει μετανάστες και μετανάστριες από νησιά, που έχουν νόμιμα έγγραφα.

Δεν θα επιτρέψουμε καμία άλλη Μόρια. Δεν θέλουμε ούτε κλειστά ούτε ανοιχτά στρατόπεδα συγκέντρωσης! Παλεύουμε για το δικαίωμα της ασφαλούς και ελεύθερης μετακίνησης και ένταξης προσφύγων και μεταναστών, χωρίς όρια και περιορισμούς, για ανοιχτά σύνορα και χαρτιά για όλους, ένταξη τους στις πόλεις σε επιταγμένα κτίρια με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, με τα απαραίτητα τεστ και υγειονομικά μέτρα προστασίας. Οι αγώνες μας από κοινού θα διαμορφώσουν έναν κόσμο συμβίωσης, αλληλεγγύης και ισότητας για την πολυεθνική εργατική τάξη. Οι κοινωνίες μας θα είναι πολύχρωμες, γιατί πολύχρωμοι είναι οι «από κάτω».

//Κατάργηση των κέντρων κράτησης/στρατοπέδων συγκέντρωσης.

//Σίτιση, περίθαλψη και στέγαση μέσα στον αστικό ιστό για όλους τους ανθρώπους.

//Ανοιχτά σύνορα, ελευθερία μετακίνησης και χαρτιά για τους/τις πρόσφυγ(ισσ)ες και μετανάστ(ρι)ες.

//Κοινοί αγώνες ντόπιων-μεταναστών απέναντι στις πολιτικές του ελληνικού κράτους και της ΕΕ.

//Καμιά συμμετοχή του ελληνικού κράτους στους πολεμικούς σχεδιασμούς και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Έξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ.

//Λεφτά για στέγαση, υγεία, παιδεία και όχι για εξοπλιστικά, ΜΜΕ και αστυνομία.

Καλούμε όλες/όλους:

τη Παρασκευή 11/9 18:00 προσυγκέντρωσή στη Πλατεία Βικτωρίας και 19:00 διαδήλωση με κατεύθυνση τη βουλή

https://www.facebook.com/events/2712531859013956/

και το Σάββατο 12/9 13:00 προσυγκέντρωση στο μετρό Ελαιώνας και πορεία με κατεύθυνση το camp