Οι μπάτσοι καταστέλλουν και δολοφονούν, δεν μας προστατεύουν!

Τη στιγμή που τα θύματα του κορονοϊού φτάνουν τους εκατό νεκρούς τη μέρα και η θνητότητα έχει ξεπεράσει κάθε σύγκριση, η κυβέρνηση της ΝΔ αρνείται πεισματικά την πραγματική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας με τις απαραίτητες προσλήψεις ιατρικού-νοσηλευτικού προσωπικού και την προμήθεια εξοπλισμού. Διακηρύττει πως δεν υπάρχουν λεφτά αλλά χρυσοπληρώνει τις ιδιωτικές κλινικές, αντί να τις επιτάξει. Την ίδια στιγμή, ξοδεύει εκατομμύρια για προσλήψεις και εξοπλισμό των αστυνομικών δυνάμεων καταστολής και δισεκατομμύρια για πολεμικές δαπάνες. Όλα αυτά προφανώς και δεν υπαγορεύονται από καμία κοινή λογική ή αντικειμενική αναγκαιότητα, αλλά από τις πολιτικές προτεραιότητες της κυβέρνησης και της ελληνικής αστικής τάξης. 

Η πλειοψηφία του κόσμου που είναι “εξαρτημένος από το μισθό του” να αντιμετωπίζει μια εντεινόμενη επισφάλεια και χειροτέρευση της ζωής του. Με ορίζοντα την αποσταθεροποίηση που φέρνει άλλη μια παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, η κυβέρνηση βλέπει μια ευκαιρία για να προλάβει τις μαζικές αντιδράσεις από την αυξανόμενη κοινωνική δυσφορία, τρομοκρατώντας και χτυπώντας τις εστίες αγώνα και τα μέσα οργάνωσης των εργαζομένων και της νεολαίας. 

Η εφαρμογή του σχεδίου αυτού εντάθηκε στη διάρκεια της 2ης καραντίνας και ιδιαίτερα πριν και κατά τη διάρκεια της 17ης Νοέμβρη. Η κυβέρνηση και ο Χρυσοχοϊδης σε μια επίδειξη αυταρχισμού απαγόρευσαν την πορεία μνήμης και κάθε συγκέντρωση άνω των 3 ατόμων. Η πρυτανεία του ΕΜΠ τους ακολούθησε βγάζοντας μια πρωτοφανή και προκλητική απόφαση για πολυήμερο λοκ-αουτ του ιστορικού χώρου του συγκροτήματος της Πατησίων, προσκαλώντας ουσιαστικά τις αστυνομικές δυνάμεις καταστολείς να αποκλείσουν το χώρο και να δώσουν το δικό τους στίγμα στην 47η επέτειο της αιματηρής εισβολής στο Πολυτεχνείο. Ο ρόλος τους εκπληρώθηκε όταν στις 13/11 το μεσημέρι, δυνάμεις ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΔΡΑΣΗ και ΟΚΠΕ εισέβαλαν (με τη συναίνεση των πρυτανικών αρχών) στους χώρους της Πολυτεχνειούπολης και της Πατησίων και προχώρησαν σε 92 συλλήψεις αγωνιστών (και συμφοιτητών μας), οι οποίοι/ες είχαν προσπαθήσει να κρατήσουν το χώρο του Πολυτεχνείου ανοιχτό για όσους/ες τιμούν τη μνήμη των νεκρών και των φυλακισθέντων και όχι των δολοφόνων και των βασανιστών τους. Η εκκένωση, όπως κατήγγειλαν εργαζόμενοι-ερευνητές, συνοδεύτηκε από καταστροφές εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων, οι οποίες φυσικά αξιοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους. 

Η κυβέρνηση επιδιώκει σε κενό χρόνο, με τις σχολές κλειστές και τους φοιτητικούς συλλόγους αδρανοποιημένους, να προχωρήσει σε ακραία επιθετικά μέτρα ενάντια στο φοιτητικό και ευρύτερο κίνημα, που σηματοδοτεί την ουσιαστική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Την περασμένη Τρίτη πραγματοποιήθηκε ηλεκτρονικά συνάντηση των υπουργών Κεραμέως και Χρυσοχοΐδη ώστε να συζητήσουν την ίδρυση του σώματος της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ενόψει της τακτικής Συνόδου Πρυτάνεων (16-18 Δεκεμβρίου). Ειδικότερα, το σώμα αυτό δεν θα υπάγεται στα εκάστοτε ιδρύματα αλλά απευθείας στην ΕΛΑΣ και στο υπουργείο προστασίας του πολίτη. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα και τις διαρροές, το σώμα θα είναι αρχικά “άοπλο”, ωστόσο θα φέρει γκλοπ και χειροπέδες. Μάλιστα, τα μέλη του σώματος θα περνάνε από την εκπαίδευση των ειδικών φρουρών (ειδικός φρουρός ήταν κι ο Ε. Κορκονέας, ο δολοφόνος του Αλέξη). Για αρχή προβλέπονται 1.000 προσλήψεις με συνοπτικές διαδικασίες, με σχέδιο αυτές να πολλαπλασιαστούν, την ίδια στιγμή που ψάχνουμε με τα κιάλια να βρούμε τις πολυαναμενόμενες προσλήψεις για την ενίσχυση του Ε.Σ.Υ.

Παράλληλα με την παρουσία μπάτσων στις σχολές μας, σχεδιάζεται να μπουν κάμερες, καθώς και έλεγχος εισόδου – face control. Στόχος ένα αποστειρωμένο και “καθαρό” πανεπιστήμιο όπου θα βρισκόμαστε υπό συνεχή εποπτεία και παρακολούθηση, στο οποίο θα αλωνίζει η αστυνομία, αλλά πιθανόν να μην μπορούν να κάνουν τη βόλτα τους ή να αθληθούν κάτοικοι των γύρω περιοχών, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα στην Πανεπιστημιούπολη και Πολυτεχνειούπολη του Ζωγράφου.

Τέλος, σε συνδυασμό με τα παραπάνω έρχεται η αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για τα αδικήματα μέσα στις σχολές. Το πλαίσιο αυτό δεν θα αφορά μόνο περιστατικά βίας, αλλά ακόμα και πράξεις όπως η αντιγραφή, με τις ποινές να κυμαίνονται από τον αποκλεισμό από εξεταστική, μέχρι την διαγραφή από τη σχολή αλλά και ποινικές κυρώσεις. Είναι προφανές, ακόμα, ότι στις ενέργειες που θα χωράνε στις “αντιδημοκρατικές” δραστηριότητες ανήκουν και συνδικαλιστικές πρακτικές και μορφές συλλογικής διεκδίκησης, όπως οι κινητοποιήσεις σε γραφεία καθηγητών, οι παρεμβάσεις στα όργανα διοίκησης της σχολής και οι καταλήψεις του φοιτητικού συλλόγου.

Μπορεί η κυβέρνηση να προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με την προστασία και ασφάλεια των φοιτητ(ρι)ών και όσων βρίσκονται στα πανεπιστήμια, την πάταξη της εγκληματικότητας και “ανομίας”, ωστόσο αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά πως στόχος της είναι η υπονόμευση του φοιτητικού κινήματος, που πυροδοτώντας ευρύτερες αντιδράσεις είναι ικανό να βάζει εμπόδια στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής. Αν κάτι διδαχθήκαμε από την μέχρι τώρα διαχείριση της πανδημίας στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, είναι πως ρόλος των κυβερνήσεων δεν είναι η προστασία του λαού και των στρωμάτων που πλήττονται περισσότερο από αυτήν. Η Ελλάδα, συγκεκριμένα, μπορεί να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη σε σχέση με τις κλίνες ΜΕΘ ανά κατοίκους, βρίσκεται όμως στις πρώτες αναφορικά με τον ποσοστιαίο αριθμό αστυνομικών, καθώς και τις πολεμικές δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ. Ακόμα και εν μέσω πανδημίας, οι δαπάνες για την υγεία θα μειωθούν περαιτέρω στον προϋπολογισμό του 2021, όπως και οι δαπάνες για την εκπαίδευση, μέρος των οποίων αποτελεί και η φοιτητική μέριμνα (εστίες, σίτιση). Η πανδημία αντιμετωπίζεται λοιπόν ως μια ευκαιρία για οξυμένη καταστολή, για απαγόρευση πορειών και εκατοντάδες συλλήψεις, όπως στις 17 Νοέμβρη και στην 6η Δεκέμβρη. Τους τελευταίους μήνες βιώσαμε τι σημαίνει αστυνομοκρατία, αντιληφθήκαμε πιο έντονα το ρόλο της αστυνομίας, που είναι να μας τρομοκρατεί, να καταστέλλει τις αντιδράσεις μας ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας, ακόμα και να μας δολοφονεί εν ψυχρώ, όπως συνέβη προχθές στην Αλβανία. 

Το ρόλο της πανεπιστημιακής αστυνομίας τον έχουμε δει στο παρελθόν και στην Ελλάδα, και συνεχίζουμε να τον βλέπουμε και στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα, η παρουσία της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, το γνωστό ‘Σπουδαστικό’ της Ασφάλειας, είχε στόχο την παρακολούθηση και σύλληψη των φοιτητ(ρι)ών που αντιστέκονταν ενάντια στη Δικτατορία, με παρουσία τόσο φανερή όσο και κρυφή, με εντεταλμένους φοιτητές που έκαναν τη δουλειά του ασφαλίτη. Η κατάργησή του, μαζί με τη θεσμική κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, αποτελούν βασικά κεκτημένα του αντιδικτατορικού αγώνα.  

Στα πανεπιστήμια του εξωτερικού δε, τα οποία αναφέρονται συχνά ως παράδειγμα προς μίμηση, τα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, τόσο σε βάρος φοιτητ(ρι)ών που διεκδικούν συλλογικά, όσο και σε βάρος νέων που έχουν «αποκλίνουσα» συμπεριφορά, είναι αμέτρητα. Από το ψέκασμα με σπρέι πιπεριού σε φοιτητ(ρι)ες που πραγματοποιούσαν καθιστική διαμαρτυρία στην Αμερική, μέχρι την είσοδο σε πανεπιστήμιο στο Παρίσι των αντίστοιχων ΜΑΤ για την καταστολή των φοιτητ(ρι)ών που εναντιώνονταν σε αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα, είναι φανερό ότι η πανεπιστημιακή αστυνομία, όταν δεν καταστέλλει η ίδια τους αγωνιζόμενους φοιτητές, θα αποτελεί το δίαυλο για την τη διευκόλυνση της εισόδου της “κανονικής” αστυνομίας στο χώρο του πανεπιστημίου.

Ταυτόχρονα, θα αντιμετωπίζουμε άμεσα τις συμπεριφορές που οι ένστολοι επιδεικνύουν συχνά έξω από τα ΑΕΙ: θα τραμπουκίζουν ανθρώπους με ρατσιστικά ή/και σεξιστικά κριτήρια, θα κυνηγάνε νέους που κάνουν σκέιτ, θα στοχοποιούν και ποινικοποιούν καθε συμπεριφορά που δεν υπακούει στα κυρίαρχα πρότυπα και ιδιαίτερα αν προέρχεται από τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. 

Αυτή είναι άλλωστε και μια μερική απάντηση στις καιροσκοπικές αναφορές στην έμφυλη βία, την  οποία υποτίθεται ότι θα αμβλύνει η παρουσία της αστυνομίας στα ιδρύματα. Όσοι/ες έχουμε υπάρξει θύματα ή έχουμε έρθει σε επαφή με θύματα έμφυλης βίας και σεξιστικών συμπεριφορών, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι την αδιαφορία ή και κοροϊδία με την οποία αντιμετωπίζονται τέτοιες καταγγελίες από τις αρχές, ενώ είναι πολλά τα καταγεγραμμένα περιστατικά όπου οι θύτες ήταν αστυνομικοί σε υπηρεσία.

Ο ρόλος της πανεπιστημιακής αστυνομίας για την καταστολή του φοιτητικού (και όχι μόνο) κινήματος είναι ξεκάθαρος: ο χώρος του πανεπιστημίου θα πάψει να έχει τα χαρακτηριστικά που μας δίνουν τη δυνατότητα να οργανωνόμαστε συλλογικά, από τα κάτω, χωρίς την ανάμειξη του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών του. Με την αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου για τα ΑΕΙ επιδιώκεται η απονομιμοποίηση των πρακτικών του μαζικού κινήματος, της γενικής συνέλευσης, των κινητοποιήσεων και της κατάληψης, με σκοπό στην απονέκρωση του φοιτητικού κινήματος, και μαζί με αυτό των ευρύτερων κινητοποιήσεων ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική. 

Από το Μάη του 68’ στη Γαλλία και το Πολυτεχνείο του 73’, μέχρι το Δεκέμβρη του 08’ και τις σημερινές αντιδράσεις που ξεσπούν παγκοσμίως σήμερα, η νεολαία έχει αποδείξει ότι μπορεί να παίξει το ρόλο καταλύτη, πυροδοτώντας μαζικές αντιδράσεις ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων, ικανά να δημιουργήσουν σοβαρούς τριγμούς στις κυβερνήσεις και το κυρίαρχο πολιτικό-οικονομικό σύστημα. Σημαντικές πτυχές της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, όπως η κατάργηση του άρθρου 16, η διάσπαση των πτυχίων και οι διαγραφές έχουμε καταφέρει διαχρονικά να τις μπλοκάρουμε. Δεν θα αφήσουμε καμία κυβέρνηση να φέρει την αστυνομία στις σχολές μας, και ξέρουμε ότι αν η κυβέρνηση δεν φοβόταν τόσο τη μαζική μας αντίδραση, δεν θα βιαζόταν να υλοποιήσει τις αλλαγές αυτές υπό τις τωρινές συνθήκες.